Wraak van leedvermaak
Ze zegt het regelmatig, vooral als het weer wat
beter wordt, “ik mis mijn tuin”. En dat kan ik begrijpen. Mijn vrouw heeft
groene vingers, mag graag in de grond wroeten. Maar we wonen nu eenmaal drie
hoog, galerij voor, balkon achter. Maar ze is vindingrijk. Met bloempotten en
hanging-baskets komt ze ‘n een heel eind. Zodoende kwam het verzoek, twee
gelijke plantentafeltjes voor op de galerij. Zo’n verzoek kun je niet negeren
en, creatief als ik soms kan zijn, had ik een ontwerp gemaakt dat, met mijn
beperkte hobby faciliteiten te realiseren was. Als een Ikea kant en klaar
pakket had ik mijn plankjes laten zagen. Enkele delen moesten nog worden
aangepast om er een knap plantentafeltje van te kunnen fabriceren. Allemaal uitgetekend met 3 d schets en de
maten er naast.
Mijn
zwager, in zijn gloriejaren een verdienstelijk timmerman, heeft een
complete timmerwerkplaats tot zijn beschikking en was zo vriendelijk om wat
voorwerk te verrichten, zodoende had ik de meeste onderdelen gereed. Evengoed
nog wat delen pasklaar zagen op de galerij en het bouwpakket was kompleet.
Op het balkon, we hebben
geen schuur met werkbank, legde ik de onderdelen op rij, daar zou ik het
tafeltje assembleren.. Het was mooi weer, op het grasveld achter de flat werd
door opgeschoten jongens gevoetbald.
Gezeten onder het
zonnescherm op het bankje, ging ik de delen eerst een voor een passen, om deze daarna met beleid in elkaar te
spijkeren. Het koste toch wel enig passen en meten, want ondanks mijn redelijk
gedetailleerde werktekening had ik nog wel wat over het hoofd gezien. De
constructie kwam echter niet in gevaar, de te korte delen kwamen uit het zicht
te zitten, dus met enkele rake klappen nagelde ik delen aan elkaar.
Al doende zag ik vanuit
mijn ooghoek door de tralies van het balkonhek, tegelijkertijd wat er gebeurde
op het voetbalveld. Een bal was in de belendende vijver beland. Een regelmatig
voorkomend fenomeen, waarbij de dader dan verwoede pogingen deed om de al dan
niet leren knikker weer op het droge te krijgen.
Zo ook deze keer, en met succes. Soms is het een
heel geëmmer om zo’n ding in de juiste richting te krijgen. Dan wordt er met
steentjes gegooid om hem naar de oever te laten drijven, en soms is een lange
tak voldoende.
Vandaag was de wind de
sportieveling gunstig gezind, en hij kon hem met geduld, en wat rekken en
strekken uit het water vissen. En terwijl ik weer een nieuwe nagel in het hout
wilde jassen, schoot hij de bal naar de overkant van de vijver. Tenminste, dat
was de bedoeling, want met grijnzend leedvermaak zag ik de bal voor de oever
weer spetterend in het water belanden. Daardoor lette ik niet op de richting
van de omlaag suizende hamer, die dan ook met een gemene klap op mijn vingertop
belandde! Schampend langs mijn nagel sloeg hij een met een felle scheut pijn
een scheurtje in mijn wijsvinger. Een blauwe nagel en opkomend bloeden was het
gevolg.
Ik ben van nature geen
vloeker, maar een sissend “shit“! ontsnapte mijn lippen, en de hoop, dat dit
voor de achterban verborgen bleef vervloog toen ik mijn vrouw hoorde roepen
“wat gebeurt er, wat doe je”!
Volgens haar zeggen was
de zacht kreet , zo anders, en klonk zo venijnig dat dit haar ongerust deed
reageren.
En ze had het goed
gehoord. Ze keek met een wantrouwend
gezicht om de hoek van de balkondeur, terwijl ik mijn gewonde vinger in mijn
mond stak om de pijn wat te verzachten.
Haar voorspelbare reactie
“Kom binnen, daar moet wat aan gedaan worden” kon ik niet negeren.
In mijn geval is het
gebruik van bloedverdunners bepaald niet bevorderlijk om het bloeden te
stelpen, dus moest ik haar wel volgen. Ik draaide snel een papieren zakdoekje
om de gehavende vingertop en strompelde achter haar de kamer in, met maar één
hand om mij omhoog te steunen en vast te houden.
Een gel-pleister was een
goede oplossing, je knijpt een capsule stuk op de beschadiging en met een
transparante kit word de wond
afgesloten.
Met de vinger omhoog,
“drogen aan de lucht”, was het EHBO advies, heb ik het tafeltje alsnog
afgetimmerd. Uiteindelijk kun je een spijker ook met een duim en ringvinger
vast houden. Mijn vinger verkleurde en het met gel bedekte bloed werd zwart. Ik
draaide een papieren zakdoekje luchtig om de vinger daar de gel toch wat
plakkerig was.
Even daarna vroeg ze of
ik nog even een brief voor haar wilde posten, en ondanks mijn verwondingen
wilde ik dat nog wel voor haar doen. Zo liep ik even later , met een rode
envelop links, en een wit ingepakte vinger
rechts, langs het voetbalveld waar juichende geluiden een stuiterende
bal begeleidde, die, alsof de duvel er mee speelde, met een spetterende klap
opnieuw in het water belandde. En weer op de terugweg zag ik diezelfde jongen
van mijn leedvermaak, zittend op de rand van de vijver, met een gestrekt been
naar de onwillige stuiter reiken. Ik dorst niet te lachen, ik had mijn lesje
geleerd: leedvermaak neemt wraak, en dat kan pijnlijk zijn.
Het slachtoffer; Cornelis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten