HET KAN VERKEREN
Het kan verkeren
sprak de meeuw
terwijl hij omgekeerd
al fladderend
de wereld voor
een doedelzak aanzag.
Hij passeerde krijsend
een luchtzak terwijl
hij daarvoor nog in
een opwaartse thermiek
langs de steile wand
van een stuifduin zijn
hoogtepunt zocht.
Nu daalde hij
verpletterend
en verzuchtte even
voor zijn uitspatting;
een patatje met,
zes kilometer landinwaarts
naast het bushokje,
maar tevergeefs,
het mocht niet baten.
NEEM DE ZON
Neem de zon, mijn vriend
Neem de zon
Zo onvoorstelbaar
groot
Vanuit ons kleine perspectief
Energie zo agressief
En wij voor dat zo primitief
Toch zal zelfs deze gigant
Die voor ons leven brandt
Verscheiden in de eeuwigheid
Dan dooft zijn vuur
Een galactieve zekerheid
Maar lang daarvoor zal ons bestaan,
Vergaan als een absurditeit
WAT IS
morgen, dat is toekomst
je weet niet wat er komt
gister is geschiedenis
verleden dat verstomd
vandaag, dat is belangrijk
dit heden is nu, voor jou
geniet, alleen of samen
beleef, zonder berouw
WEERKLANK
Oneindig is de weerklank
die duidelijkheid weerspreekt
het spiegelbeeld herhalend
waar de limiet ontbreekt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten