HEARTBREAK HOTEL

TERUG 

Heartbreak Hotel (1956)

In 1938 startte de heer Molenaar een muziekwinkel in de Begijnenstraat. Als een van de eersten kon je bij hem platen beluisteren via een koptelefoon terwijl er boven de deur van de winkel een luidspreker zat waardoor je de muziek ook buiten kon horen. Dit tot grote vreugde van de aanwezige tieners bij het begin van het Rock en Roll tijdperk, het was buiten soms drukker dan binnen. Tevens kwam er aan de overkant een verkoop annex reparatie winkel voor geluidsapparatuur onder de naam Radio Dokter. Toen dhr. Molenaar met pensioen ging werd de platenzaak overgenomen door zijn zoon Aad en diens vrouw Riet

***************************************************************************************************************

Wie is Elvis Presley? 

De kleine verkoper in de platenzaak keek mij vragend aan. Het was Aad, de jonge zoon van de eigenaar, Jaap Molenaar. Let wel. Het was ongeveer 1956, Elvis was net begonnen aan zijn stormachtige en fameuze carrière, en Aadje was een jaar of 10-11.

Ik was op zoek naar een verjaardagscadeau voor een goede kennis. Hij hield van muziek, en rock en roll was net in opkomst. Met Bill Healy in de bioscoop en en waarschuwingen vanaf de kansel over die goddeloze muziek van Chuck Berry en Little Richard. Voor mij een mooie reden om in die richting te zoeken. De patat tent had nog geen juke box en  Johnny Ray was op dat moment met Cry op zijn hoogtepunt.   Mijn muziekkennis kwam van Radio Luxemburg en de AFN American Forces Network. Een zender voor de Amerikaanse soldaten die in Duitsland waren gestationeerd. Dan zat ik zaterdags om 6 uur 's morgens, om de anderen niet wakker te maken, met mijn oor bijna in de luidspreker van de Philips buizenradio met dat fluoriderende groene oog, want ik had ontdekt dat deze zenders op die tijd de nieuwste liedjes uit Amerika afpeelde, voor mij heel wat mooiere muziek dan de arbeidsvitaminen met Eddy Christiani, Luis Davids, de Selvera's of de Skymasters. Zodoende kwam al vroeg de swingende muziek van Elvis op mijn pad. Wij hadden een pickup waar 78 toeren platen op konden worden afgespeeld, LP's en 45 toeren singles bestonden nog niet, alhoewel ik in mijn zeemansperiode een keer een gesproken boodschap op had laten nemen in een recordshop in Philadelphia. Dat was een klein plaatje. Maar wel 78 toeren! En breekbaar!

Die kennis had een platenspeler, en om origineel uit de hoek te komen was het natuurlijk leuk om een cadeau te hebben welke verrassend genoeg was om succes te hebben. En Elvis besteeg net de Amerikaanse hit ladders. Er was nog geen top veertig en geen diskjockey die de nummers in rap tempo aan elkaar praatte. De Firato (Firato?) elektronicabeurs in de Rai van Amsterdam met de nieuwste apparatuur stond nog in zijn kinderschoenen en Tuney Tunes nog geen algemeen goed. Dus kennis van muziek van de andere kant van de wereld was niet iedereen gegeven. Ik hoorde Elvis op de radio en wist het, dat moest het worden, een ander geluid, en hier niet zo bekend. Duidelijk een vooruitziende blik! Er was maar één winkel in Beverwijk waar ik de kans had dat deze plaat daar al binnen was, de muziek winkel van Molenaar in de Begijnenstraat, later "De Radiodokter". Een winkel als een bruin café met een paar platenspelers achter de toonbank en een klassieke muziek cabine achter in de zaak. De grote 33 cm zwarte schijven werden door de verkoper behoedzaam uit de papieren hoes gehaald, afgestoft en voorzichtig op de grammofoon gelegd.  Soms ging je gewoon luisteren zonder iets te kopen, f 2,65 is f 2,65 nietwaar?

Op zijn vraag, "wie is Elvis Presly?" kwam de heer Molenaar er bij en sprak de voor mij onsterfelijke woorden; "net zo iemand als Johnny Ray". De jonge verkoper was misschien niet zo in de materie ingevoerd als ik, maar hij was slim genoeg om op zoek te gaan voor de gevraagde grammofoonplaat. Tot mijn spijt was hij niet aanwezig, maar hij kon op korte termijn besteld worden. Binnen twee dagen zou hij hem in huis hebben.

Gelukkig had ik nog een paar dagen. De zaterdag daarna toog ik naar de Begijnenstraat om de door mij bestelde plaat op te halen. Op de fiets. En ik moest naar IJmuiden. Het was gelukkig droog en dat stukje fietsen deed je toen nog met twee vingers in je neus. Begrijp me niet verkeerd, niet letterlijk natuurlijk, ik moest die plaat ook vasthouden, zo'n ding doe je niet onder je snelbinders. Eerst uiteraard luisteren. Altijd een ritueel met zo'n koptelefoon op. Volgens mij kon je het buiten via een luidspreker ook horen. Het was geweldig, een hier nog niet bekende Elvis beluisteren. Popmuziek was opkomend, rock en roll was een hype, juist omdat het werd verguisd door de mensen die de dachten de wijsheid in pacht te hebben, de presentatoren van de radio, de kanselredenaars en de nog steeds calvinistische wereldverbeteraars. Journalist Skip Voogd zou in 1956 als eerste Nederlander in het blad ‘Tuney Tunes’ het Elvis nummer ‘Heartbreak Hotel’ volledig afkraken. Hij sprak van "mensonterend geschreeuw". Ik was geen muziekkenner, maar had net als veel leeftijdsgenoten een hang naar muziek uit Amerika, de Verenigde Staten. We spraken geen Engels, de klanken en het ritme was genoeg om je hoofd op hol te jagen, en de romantische crooners als Perry Como en Dean Martin verdwenen naar de achtergrond. In elk geval had ik een verjaardag cadeau dat klonk als een klok, als Elvis Presley (who the hell????)

De ruim 30 cm brede schijf werd behoedzaam in zijn papieren hoes geschoven. RCA, met dat hondje voor die roeptoeter van His masters voice. Ik betaalde mijn twee gulden vijfenzestig en stapte met mijn aanwinst op de fiets, reed richting Breestraat en vandaar naar de spoorbomen van Velsen Noord, op naar IJmuiden. Ik zou over de sluis gaan, mijn kennis woonde in oud IJmuiden en die route had ik in de loop der tijd toen ik daar nog werkte vele keren gefietst. Alleen hield ik geen rekening met de wind. En met een windvanger in je hand was dat in mijn geval desastreus. Bij mijn afdaling over de blauwe brug , weet je nog, een hand aan het stuur, sloeg een dwarrelwind mijn kostbare aankoop met een felle tik tegen  mijn bagagedrager. Je voelt wel dat de bakelieten inhoud van de hoes hier niet tegen bestand was. Bij de cementfabriek stapte ik af en concludeerde dat Elvis'  Heartbreak was gebroken. Bij aankomst bij de jarige, hebben we nog gekeken of er nog geluid uit kwam, maar de naald, zo'n stalen, bleef in de scheur hangen. Einde verhaal, eind cadeau, einde van mijn Heartbreak Hotel. Maar niet voor Elvis, op 22 februari 1956 scoorde hij met dit nummer zijn eerste nummer -1- hit. Het betekende zijn definitieve doorbraak en voert daarbij acht weken lang de hitlijsten aan. Elvis was op slag een idool in Amerika.