RELAX
De
bruin geglazuurde beker staat op een rond wit gehaakt kleedje. Inhoud, warme
chocolademelk met pit, met rum. Deze walmende seizoen drank symboliseert hier
het huiselijk gevoel op deze winderige winterse avond, lekker binnen bij de
centrale verwarming. Buiten knipperen
lantaarnpaallichten tussendoor dansende kale takken. Grommend passeert,
hoog boven de snelverplaatsende luchtdruk een late vlucht, terug naar Schiphol,
of een passeerder van Londen naar Moskou. Wij wonen onder een door en
aanvliegroute. Altijd komend uit het westen vliegen ze het duister tegemoet, of
verder weer, naar het licht. Nog een
slokje choco, de rum brandt in de keel en glijd omlaag, verwarmd van binnenuit.
De
in ribfluweel gehulde billen rusten in het schuimrubber Ikea bankje. Op de
schoot ligt een opengeslagen boek, waar de letters, geleidelijk vervagend voor
de langzaam sluitende ogen, geduldig wachten tot zij verder kunnen vertellen.
DE DAGELIJKSE LACH.
Twee
pakken keukenrollen, en twee pakken toiletpapier.
Niet
zwaar, wel volumineus. Ze lagen op de lopende band bij de Deka.
Toen
de kassadame aan mijn boodschappen begon, vroeg ze belangstellend;
‘’
en, gaat u papier-maché maken?’
Ik
boog mij voorover naar de grote bruine kijkers van de olijke
supermarktmedewerkster, en fluisterde haar toe: ‘nee, ik moet opschieten, er
wordt thuis op gewacht!’ De dame in kwestie begon te proesten, maar herpakte
haar onderdrukte pret toen ze met mij afrekende. Ze hield de kassabon omhoog en
riposteerde; ’’papiertje erbij?’’
Mijn
dag was goed, weer een glimlach ontlokt aan een medeburger.
OPTIMIST
Een
schoteltje, zakje en een paar pilletjes,
medicijnen voor de volgende morgen. Een voorbeeld van het optimistische
karakter van mijn vrouw, die er onvoorwaardelijk van uit gaat dat ik morgen
gewoon weer wakker wordt om deze tot mij te nemen. En tot nog toe is dat aardig
gelukt. Bovendien, ik wil haar niet teleurstellen,
dat zit niet in mijn karakter.
TANDEN
APK
Het al niet zo zijn, de tandarts. Ik
heb er een soort haat liefde verhouding mee.
Eerst die kaakchirurg. Dat ging
gelukkig allemaal goed. Maar ieder half jaar verwachten ze je in de wachtkamer
voor een apk keuring. Controle. En natuurlijk vonden ze weer een makke.
‘Tja meneer Meurs, even een fotootje,
je weet maar nooit.’
Weer zo’n verfijnd stuk techniek in je
mond.
Éven bijten meneer van Meurs, goed
zo’.
Tandartsje weg, tandartsje terug,
vanwege de straling, en conclusie, bingo, taraaaa, een gaatje. .
Daar word je toch niet blij van. Volgens mij
wordt er bij ieder bezoek een of ander tandenvretertje losgelaten. Onzichtbaar,
maar effectief destructief!
Zo houden de tandendokters hun inkomen
op pijl.
‘U moet wel goed flossen hoor, en ik
zie dat er hier een kleine afwijking zit, daar moet u een dikkere tandenrager
gebruiken, voor het wijkende tandvlees, dat is wel nodig. Neemt u volgende keer
de ragertjes eens mee, ik wil wel eens zien of u de juiste gebruikt’.
Ik doe al bijna tachtig jaar met mijn
tanden, dus het is niet zo gek dat hier en dar de nodige restauraties moeten
aangebracht. Er zit al het een en ander in mijn mond, kronen, vullingen en er
is ook al wat verdwenen, twee verstandkiezen bijvoorbeeld. Een daarvan
jongstleden chirurgisch verwijderd, maar daar heb ik al eens uitgebreid verslag
van gedaan.
Ik heb misschien de wat negatieve kijk
van een niet zo blije klant, maar ik doe stoer, laat niks merken.
‘Toch maar even afspraakje maken
meneer van Meurs, kan het volgende week?, Dinsdag, hmmm, even kijken, vijf voor
twaalf, en anders wordt het weer twee weken later.’ Ik kan niet anders dan accepteren. Je kunt er
maar vanaf wezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten