WINTEROCHTEND
Turend door mijn dubbelruitje
Gluur ik in het buitenlicht
Concludeer een koude ochtend
Waar de vorst zijn werk verricht
De zon staat laag want het is winter
Schijnt nog niet in mijn gezicht
Vliegt een meeuw hinderlijk krijsend
Door het helle tegenlicht
Ragfijn kant van kale takken
Transparant en teer belicht
Staan roerloos tegen lichte hemel
Met azuren vergezicht
Rijp is glinsterend op de schutting
Dauw dat voor de koude zwicht
Rook komt stralend uit een schoorsteen
Kolkt omhoog heeft geen gewicht
Een condensspoor trekt zijn vore
Naar de horizon gericht
Markeert opzichtig het geluidsspoor
Dat tot luisteren verplicht
Keer ik terug in mijn gedachten
Woorden worden vederlicht
Deze ochtend is als velen
Een schakel in een tijdsgewricht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten