TIJDGEEST

Tijdgeest

Hangend op mijn supermarkt-rollator stond ik te wachten in de rij voor de kassa. 

Voor mij een mooie jonge vrouw die, geleund tegen het hekje, geconcentreerd op 

haar mobiel stond te turen terwijl haar boodschappen op de lopende band richting

kassa gleden. 

Haar slanke duimen trommelden over het oplichtende schermpje.

Haar wereld is een andere dan die van mij. 

Het sociale contact vloog in bitjes en bytjes richting cyberspace. 

Ze keek niet op of om. 

Zag niet wat ik zag, hoorde niet wat ik hoorde. 

Ineens schrok ze op. 

Ze was aan de beurt. 

Plotseling moest ze omschakelen van digitaal maar analoog. 

Waarschijnlijk hoorde ze de medewerkster niet eens. 

Ze keek naar het schermpje van de kassa en zag het bedrag dat ze moest betalen. 

Ze klapte het hoesje van haar telefoon open en viste er een betaalpas uit, bewoog deze in een vloeiend handgebaar langs het pinkastje en borg het weer op.

Het mobiel verdween in haar zak, haar boodschappen verdwenen in een schoudertas en hup, daar was de telefoon weer. 

Met gebogen hoofd liep ze, duimtikkend op het schermpje, laverend tussen het winkelpubliek de supermarkt uit.